นิสัย-นิสสัย

นิสสัย แปลว่า ที่พักพิง ที่พึ่ง ที่อาศัย ใช้ว่า นิสัย ก็ได้
นิสสัย ใช้ใน ๒ ความหมายคือ
-ใช้เรียกปัจจัยสำหรับใช้สอยของบรรพชิตว่า นิสสัย มี๔อย่างคือ จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ คิลานเภสัช (ดูเรื่องปัจจัย)
-ใช้เรียกการที่ผู้ขอบวชเปล่งวาจาขออยู่ในความปกครองดูแลของพระอุปัชฌาย์หรือขอร้องให้เป็นพระอุปัชฌาย์ว่า ขอนิสสัย
พระวินัยกำหนดไว้ว่า ภิกษุผู้มีพรรษายังไม่ครบ ๕ จะต้องถือนิสสัย คืออยู่ในความปกครองดูแลของพระอุปัชฌาย์หรืออาจารย์ หากมีพรรษาพ้น ๕ ไปแล้วไม่ต้องถือนิสสัย เรียกว่า นิสสัยมุตตกะ (ผู้พ้นนิสสัยแล้ว)
อ้างอิง:
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด, วัดราชโอรสาราม กรุงเทพฯ พ.ศ.๒๕๔๘